Hier vond een reeks onderhandelingen, bekend als de Vrede van Utrecht, plaats tussen 1713 en 1715. Deze onderhandelingen betekenden het einde van de oorlog over de opvolging van de Spaanse troon tussen Frankrijk, Spanje, Groot-Brittannië en de Republiek der Nederlanden, die allemaal aanspraak probeerden te maken op de troon. Een belangrijk onderdeel van de onderhandelingen was de toewijzing van het Asiento de Negros. Dit contract gaf een land het exclusieve recht om tot slaaf gemaakte mensen te verkopen aan de Spaanse kroon in haar Zuid-Amerikaanse koloniën. Het asiento legitimeerde ook slavenhandel in het internationaal recht. De Nederlandse WIC had het Asiento tussen 1685 en 1688, en Groot-Brittannië verkreeg het contract tijdens de Vrede van Utrecht, wat hen een dominantere internationale macht maakte. Het is belangrijk op te merken dat de WIC nog steeds slaafgemaakten verkocht aan de Spaanse kroon wanneer de feitelijke contracthouder niet aan de marktvraag naar slaafarbeid kon voldoen.